De Landelijke IKC dag werd dit jaar afgetrapt door een vrouw die mijn aandacht meteen volledig pakt: Jitske Kramer, corporate antropoloog. Heerlijk als een goede verteller de toon van de dag mag zetten. Haar verhaal: niks heeft betekenis van zichzelf. We maken samen de betekenis.

Dat is prachtig. Maar wat doen we als anderen een andere betekenis hebben gemaakt? Jitske'sverhaal ging over die mensen die de wereld andersom beschouwen. Die anders denken en vinden. En wat daarmee te doen? Het antwoord: kampvuren maken en er samen omheen gaan zitten en praten. Samen betekenis maken van de wereld om ons heen rondom het knisperende vuur. 

Antropologen zoals Jitske maken vertrouwd wat vreemd is en vreemd wat vertrouwd is. Ze maken anders-dan-wij-denkers gewoon en hetzelfde-denkers vreemd. Als je aanschuift bij het kampvuur van vreemdelingen blijken ze immers vaak na een paar uur minder vreemd. Goed idee dus voor onze situatie waar kindcentrum-ontwikkelaars vaak nog vreemdelingen zijn.

De geest van Jitske's verhaal vond ik maar moeilijk terug in de rest van de dag. De anders-denkers, kindcentrum-ontwikkelaars, stonden op een podium. Op afstand van de bezoekers. Ze vertelden mooie verhalen, deelden bruikbare kennis, maar er was geen kampvuur-gevoel. Geen dialoog om samen betekenis te geven aan de beste voorzieningen voor kinderen.

Ik stel voor het anders te gaan doen: eens in het jaar groot kampvuur (of vele kleine vuurtjes, om veiligheidsredenen). Waar anders-dan-gewoon denkers en gewoon-denkers samenkomen. En dan samen betekenis maken over wat we kinderen gunnen en hoe we dat gaan doen.

Lotte de Rooij
Projectleider PACT voor Kindcentra